Stary Testament

Stary Testament-Pierwsza wzmianka w Biblii i jedyna w Starym Testamencie, w której pojawia się to sformuowanie pochodzi z Księgi Rodzaju. Tuż przed swoją śmiercią, Izrael zgromadził swoich dwunastu synów i błogosławił każdego z osobna wypowiadając proroctwa dotyczące przyszłości swoich potomków. Błogosławieństwo dla Judy brzmiało:

„ Judo, ciebie sławić będą bracia twoi, twoja bowiem ręka na karku twych wrogów! Synowie twego ojca będą ci oddawać pokłon! Judo, młody lwie, na zdobyczy róść będziesz, mój synu: jak lew czai się, gotuje do skoku, do lwicy podobny – któż się ośmieli go drażnić? Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród kolan jego, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów. ” — Rdz 49,8-10[1]


Po wyjściu z Egiptu Żydzi podzielili Kanaan pomiędzy pokolenia Izraela. Pokoleniu Judy przypadła część południowa – z głównym miastem – Jerozolimą. Z pokolenia Judy pochodzili królowie: Dawid i Salomon. Ok. 931 p.n.e., po śmierci Salomona kraj podzielił się na dwie części: Izrael – ze stolicą w Sychem, oraz Judeę – ze stolicą w Jerozolimie.

Następujące później wypadki historyczne, wojny i przesiedlenia doprowadziły do tego, że w pokoleniu Judy Żydzi dopatrywali się ratunku dla jedności kraju. Zapowiedzi profetyczne, które kształtowały się wraz z czasem, stworzyły ścisłą zależność między Pomazańcem a pokoleniem Judy.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz